Οταν το σωμα σου ομως σου λεει να τρεξεις, απλα πρέπει να τρέξεις!!!

Ηταν ντυμενη μεσα στο κατασπρο φουστανι της και ελαμπε η τουλαχιστον εκανε πως ελαμπε...Ειχε φορεσει για αλλη μια φορα το ψευτικο χαμογελο της..Για την ακριβεια πλεον ειχε γινει το προσωπειο της. κρυβοταν πισω απο αυτο η καλυτερα πιστευε πως κρυβοταν γιατι δυστυχως για εκεινη, απο τον ιδιο της τον εαυτο δεν μπορουσε να κρυφτει. 
Κοιταξε το προσωπο της στον καθρεφτη,πριν φυγει.
- Τι παω να κανω σκεφτηκε? αυτη ειναι η ζωη που ονειρευτηκα? αυτος ειναι ο αντρας που γνωρισα που αγαπησα?
Βαθεια μεσα της ηξερε οτι αυτο που που πηγαινε να κανει θα την οδηγουσε αυτοματως στην ψυχικη της δολοφονια...Μηπως θα επρεπε να περισσωσει αυτο το κομματι του εαυτου της που ηταν ακομη ζωντανο? Ο αντρας που ηταν μαζι του δεν ηταν αυτος που ειχε γνωρισει.Ειχε μεταλλαχτει σε ενα βιαιο ανθρωπομορφο τερας.Την χρησιμοποιουσε μονο οταν ο ιδιος επιθυμουσε τη σαρκα της το μυαλο της και μετα την πεταγε ξανα στη γωνια της ζωης του.
Ποσες φορες ειχε ασελγησει στο κορμι της εκατονταδες?Ποσες φορες την ειχε κακοποιησει γιατι διαφωνουσε με τα θελω του?χιλιαδες...
Γιατι ομως συνεχιζε να μεινει μαζι του?Γυρισε το προσωπο της προς το κρεββατι...ο γιος της κοιμοταν με ενα γλυκο χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο του...Ηταν ο πατερας του παιδιου της ο αντρας που καποτε ερωτευτηκε.
Κατευθυνθηκε προς τη ντουλαπι της εβγαλε το ασπρο της φουστανι,φορεσε βιαστικα το σκισμενο τζιν της και το αγαπημενο της μακω μπλουζακι.Καθισε στην καρεκλα του γραφειου της.του εγραψε δυο μια προταση πανω σε ενα λευκω χαρτι: "Φευγω για να βρω την ελευθερια μου" . Εκεινη την ωρα η ψυχη της ενιωσε σαν ελευθερωνεται απο τα δεσμα της.Ελυθερωθηκε!!!
Αγκαλιασε σφιχτα το γιο της που κοιμοταν και εφυγαν μαζι.Θα ηταν για παντα μαζι οι δυο τους ευτυχισμενοι!
Ένα πρωι μπορει να ξυπνησεις και να καταλαβεις ότι όλα γυρω σου καταρρεουν...
Αυτή είναι η αρχη και το τελος ενός χωρισμου. Όχι δεν είναι μία στιγμή του μυαλού είναι κάτι βαθύτερο.
Γιατι το σώμα  δεν αναγνωριζει τη διαφορα αναμεσα στο αγχος και τον ενθουσιασμο ,αναμεσα στον πανικο και την αμφιβολια, αναμεσα στην αρχη και το τελος. 
Το σωμα σου απλα σε προειδοποει να την κοπανησεις. Μερικες φορες το αγνοεις.
Αυτο ισως είναι το  λογικο που πρεπει να κανεις .Αλλα μερικες φορες πρεπει να το ακους .Υποτιθεται ότι  πρεπει να εμπιστευεσαι το ενστικτο σωστα?Οταν το σωμα σου ομως σου λεει να τρεξεις, απλα πρέπει να τρέξεις!!!