Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Βρέχει θυμησεις....

Εκεινοι που αγαπηθηκαν εχουν εκεινο το βλεμμα της νοσταλγιας, την γευση ακομα στο στομα..
Εστειλαν μερικα μυνηματα μετα απο μηνες απεραντης σιωπης.
Την τρελαιναν τα μυνηματα του , αντικρουονταν τοσο με τον συγκρατημενο εαυτο του χωρις καμμια υπερβολη, σε αντιθεση με την ρεαλιστικη συμπεριφορα του τα γραπτα του μετεφεραν μια κοπιαστικη νοσταλγια, κοφτα αλλα ναι.
Κανενα σημειο στιξης καμμια υπερβολη.
Την ξενερωναν εκεινες οι ατελειωτες τελιτσες σε καθε προταση ,τα θαυμαστικα και κυριως οι παυλες, εκεινος καμμια.
Τυπικα λογια για αρχη και επειτα στο ψαχνο, η τακτικη παγια την ακινητοποιουσε. δυο τρεις αναμνησεις του σαν ξεροβηχας πεταγονταν σε λεξεις μπροστα της και επαυε να αναπνεει.
Ειχε προσπαθησει πολυ να ξεχασει, να προχωρησει την ζωη της εξω απτην δικη του μα παντα εβρισκε τροπο να της ξυπναει θυμησες,
Την ειχε προσεγγισει μοναδικα, παροτι χλευαζε την ρομαντικη συννεφενια σκεψη της , εβρισκε μεσα της κομματια του εαυτου του που παλευε να ξεχασει.
Δεν θελω να πονεσω ξανα ειχε πει και γελασε με την καρδια της , σαμπως ηθελε εκεινη να πονεσει?
μητε της ετυχε ποτε να γνωρισει καποιον που επιδιωκε να πονεσει,
-εισαι εδω για να σε αγαπησω και να με αγαπησεις, του ειπε.
Τον σκεφτοταν μερες και προφανως το συμπαν εχει χιουμορ  αφου ενας αλλοπροσαλλος ξεχασμενος ηχος στο κινητο τον εφερε μπροστα της, ενας μοναδικος ηχος μονο για εκεινον που ξεχαστηκε στο περασμα του χρονου.
Οι ανθρωποι αποκτουν τοσους κωδικες επικοινωνιας , κοινες μυρωδιες και γευσεις και φευγωντας μπλοκαρουν αισθησεις ,μνημες και εικονες, επειτα περνουν αξαφνα μπροστα σου σαν βιαστικα deja vu και εσυ πρεπει να συνεχισεις την ζωη σου, μα πως?
Κανενα ειδικο εγχειριδιο και κανενας ποιητης δεν απαλυνει τον πονο μονο ο χρονος που μοιαζει εχθρος μα γινετε φιλος και συνοιδοιπορος προς την ελευθερια.
Ελευθερια , σχετικη εννοια για την σημερινη εποχη σκεφτηκε και κοιταξε τα επωνυμα παπουτσια της , ενιωσε δεσμια της εικονας της και εκλεισε τα ματια για να μεταφερθει στο αγαπημενο της μερος εκει που την παροτρυνε καθε φορα καποιος γιογκι , στο μερος που συναντουσε παντα εκεινον, μια απεραντη αμμουδια ,ξυπολητοι μπροστα στον καμβα του ουρανου με μια φωτια στην καρδια να σιγοκαιει και αλμυρα φιλια που ξεδιψουν και την πιο στεγνη καρδια.
Σκεφτηκε να αλλαξει αριθμο, πολη και τροπο ζωης , να τρεξει στα ονειρα της αφηνοντας το ονειρεμενο μερος στο πισω μερος του μυαλου , μα ποσο μακρια μπορεις να τρεξεις απο τον εαυτο σου?
Ποσο μακρια θα εφτανε ωστε να παψει να ακουει τις αναμνησεις ?
Τα ματια ξεχνουν?
το στομα την γευση?
Αυριο θα ενιωθε καλυτερα, σημερα θα αρρωσταινε απτις θυμησες ,μια μερα μοναχα ..σαν ιωση..

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Κλεμμενες ώρες

Το κοριτσι αυτο με την γαργαλιστικη μυρωδια γαρδενιας και τα κερασενια φιλια, ετρεχε γελωντας εκεινο το απογευμα στον μωλο , λατρευε τα διαβαταρικα πουλια και ετσι καθε σουρουπο ειχε την συνηθεια να αντικατοπτριζεται  ξοπισω τους με το ποδηλατο της και με τα χερια  ανοιχτα ισοροπουσε αναμεσα σε ονειρο και πραγματικοτητα.
Ο ηχος της θαλασσας της προξενουσε την  ψευδαισθηση πως το κυμα θα μπορουσε να παρει μαζι του ολα τα μυστικα που ειχε ακουμπησει στον αφρο τους .
Λιγοι γνωριζαν για το μυστικο μερος της και παρα πολλοι "αγνωστοι"  εγνεφαν συνομωτικα ,θαρρεις και  ολοι ειχαν  τους ιδιους σκοπους , σαν να εξαγνιζε το φευγιo των πουλιων καθε μιασμα της ψυχης τους.
Απο μακρια αναγνωριζε την σκια μπροστα της, ηταν εκεινος.
Καποτε συναντηθηκαν εκει , μπροστα απτην θαλασσα αποσβολωμενοι και οι δυο απτην ομορφια του ηλιοβασιλεματος, δυο αγνωστοι που αγαπουσαν τις λεξεις.
Συναντηθηκαν τα βλεμματα και τα πνευματα τους ταυτοχρονα.
Η αγαπημενη της συνηθεια εγινε και δικη του, μονο που συμφωνησαν να μοιρασουν τις μερες και τις ωρες ετσι ωστε να μην συναντηθουν ποτε ξανα.
Για αρκετο καιρο "εκλεβε" τις ωρες του ,μηπως και τον δει και τα καταφερνε μεχρι που ενα δειλινο δεν φανηκε , το αγορι χαθηκε για παντα σαν τα πουλια που τοσο αγαπουσε να μετραει τις φυγες τους , το κοριτσι δεν ειχε πια μυστικα ,ουτε χαμογελα και δακρυα και το μυστικο της μερος δεν ηταν πια μυστικο αφου περνουσε τις περισσοτερες ωρες της μερας εκει, στο τελευταιο παγκακι διπλα απο τα φωτα των καραβιων , μεσα απο κυμματα και λυπημενα βλεμματα αγνωστων .
Καποιοι ειπαν πως πετρωσε και εγινε αγαλμα , καποιοι πως εφυγε για αλλες πολιτειες , μα το μονο που απεμεινε απο εκεινη ηταν ενα χαρτι σκισμενο στα δυο.Εκεινη ποτε δεν εζησε αλλωστε,  παρα μονο μεσα  στις σελιδες του σημειωματαριου του..

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Συναισθηματική λουπα....

Εκεινο το κοριτσι που θυμασαι δεν υπαρχει πια.
θυμασαι ποσο μονο ενιωθε? ποσα δακρυα σπαταλησε? θυμασαι τα ματια της ποσα συννεφα κουβαλουσαν ?
Εκεινο το κοριτσι που αγαπησε ακομα και την σκια σου?
Που ετρεχε και χωνοταν στην αγκαλια σου σαν μην γυριζε ο κοσμος παρα μονο οταν την κρατουσες?
θυμασαι που σου ορκιστηκε αιωνια αγαπη?
θυμασαι που γελουσες οταν ξημερωνε και εκεινη σε φωτογραφιζε μεσα της?
Αναρωτηθηκε πολλες φορες αν το εζησε στην πραγματικοτητα η αν ειχε πεσει σε κωμα συναισθηματικο.
Συναισθηματικη λουπα.
Τακτοποιουσε τις στιγμουλες σαν ψυχουλα και τα αφηνε στον δρομο της να βρει τον γυρισμο και τον βρηκε..
Βγηκε απο την τεραστια φουσκα και σαν νεογεννητο ανοιξε τα ματια στον ηλιο, ολα μοιαζουν  διαφορετικα απο αποσταση, η καταστροφη ειναι πολυ πιο κοντα απο οσο μπορεις να δεις.
Ειχε μεσα της αποθεματα αγαπης και κατανοησης μα κυριως ποταμια ερωτα.
Ειχες πει μοιαζει στην zelda  , μα δεν ηταν εκεινη .
Εγινε ο εαυτος της εκεινος ο εαυτος που δεν γνωρισες,
ο εαυτος που συγχωρει, αγαπαει, γιατρευει, αντεχει, ποναει, μοιραζεται και χορευει με τα ονειρα, αναπνεει μονο στην αγαπη και ψυχανεμιζεται την καλοσυνη μοναχα στους ανθρωπους.
Εκεινο το κοριτσι δεν θα ειναι ποτε ιδιο.
Εκεινο το κοριτσι δεν θα το ξεχασεις ποτε.