Το κοριτσι αυτο με την γαργαλιστικη μυρωδια γαρδενιας και τα κερασενια φιλια, ετρεχε γελωντας εκεινο το απογευμα στον μωλο , λατρευε τα διαβαταρικα πουλια και ετσι καθε σουρουπο ειχε την συνηθεια να αντικατοπτριζεται ξοπισω τους με το ποδηλατο της και με τα χερια ανοιχτα ισοροπουσε αναμεσα σε ονειρο και πραγματικοτητα.
Ο ηχος της θαλασσας της προξενουσε την ψευδαισθηση πως το κυμα θα μπορουσε να παρει μαζι του ολα τα μυστικα που ειχε ακουμπησει στον αφρο τους .
Λιγοι γνωριζαν για το μυστικο μερος της και παρα πολλοι "αγνωστοι" εγνεφαν συνομωτικα ,θαρρεις και ολοι ειχαν τους ιδιους σκοπους , σαν να εξαγνιζε το φευγιo των πουλιων καθε μιασμα της ψυχης τους.
Απο μακρια αναγνωριζε την σκια μπροστα της, ηταν εκεινος.
Καποτε συναντηθηκαν εκει , μπροστα απτην θαλασσα αποσβολωμενοι και οι δυο απτην ομορφια του ηλιοβασιλεματος, δυο αγνωστοι που αγαπουσαν τις λεξεις.
Συναντηθηκαν τα βλεμματα και τα πνευματα τους ταυτοχρονα.
Η αγαπημενη της συνηθεια εγινε και δικη του, μονο που συμφωνησαν να μοιρασουν τις μερες και τις ωρες ετσι ωστε να μην συναντηθουν ποτε ξανα.
Για αρκετο καιρο "εκλεβε" τις ωρες του ,μηπως και τον δει και τα καταφερνε μεχρι που ενα δειλινο δεν φανηκε , το αγορι χαθηκε για παντα σαν τα πουλια που τοσο αγαπουσε να μετραει τις φυγες τους , το κοριτσι δεν ειχε πια μυστικα ,ουτε χαμογελα και δακρυα και το μυστικο της μερος δεν ηταν πια μυστικο αφου περνουσε τις περισσοτερες ωρες της μερας εκει, στο τελευταιο παγκακι διπλα απο τα φωτα των καραβιων , μεσα απο κυμματα και λυπημενα βλεμματα αγνωστων .
Καποιοι ειπαν πως πετρωσε και εγινε αγαλμα , καποιοι πως εφυγε για αλλες πολιτειες , μα το μονο που απεμεινε απο εκεινη ηταν ενα χαρτι σκισμενο στα δυο.Εκεινη ποτε δεν εζησε αλλωστε, παρα μονο μεσα στις σελιδες του σημειωματαριου του..
κειμενο repost from missy-merida.blogspot
ΑπάντησηΔιαγραφή